Het is me al vaker opgevallen dat ik bij zang vaker moet wennen aan een vrouwenstem dan aan een mannenstem, maar er niet echt de vinger op kan leggen waar ’em dat nou precies in zit. Neem de stem van de dame die schuil gaat achter Lavalu, Marielle Woltring. Eigenlijk heeft die alles mee. Heldere klank, vol, loepzuiver en flexibel, maar iets in haar stem liet me in het begin hulpeloos spartelen. Misschien komt het wel doordat ik steeds aan Sharon den Adel moet denken. Maar dan nog. Aan de ene kant wilde ik het heel mooi vinden vanwege de liedjes, aan de andere kant wilde ik het afzetten omdat de stem van Marielle me vervelende prikkels gaf waarvan ik niet wist hoe ik er op moest reageren. Het bleek een gewenningsproces, want HOPE of Liquid Courage is ondertussen een van de meest gedraaide cd’s de laatste tijd op mijn iPod. Lavalu maakt prettig avontuurlijke muziek, die eigenlijk nergens onder valt weg te drukken. Aan de ene kant zijn haar liedjes jazzy, aan de andere kant poppy, terwijl ze ook flink wat klassieke invloeden er in verweeft. Ze vergt volgens mij nogal wat flexibiliteit van de muzikanten die haar helpen op deze debuutplaat, maar dat wordt beloond door een enorme dynamiek in haar songs. Het maakt haar songs misschien niet gelijk zo maar behapbaar voor de luie luisteraar.
In tegenstelling tot de stem van Lavalu heb ik met de cheesy zoetgevooisde stem van Sonja van Hamel nog nooit problemen gehad. Als solo-artieste ken je haar misschien niet, maar Sonja is de ene helft van Bauer. Met de andere helft (Berend Dubbe) maakte ze enkele fijne albums. Maar het laatste echt nieuwe Bauer-werk dateert helaas al 2004 (Baueresque). Ik dacht even dat de twee misschien met elkaar gebrouilleerd waren, maar gezien het feit dat Berend de tweede zanglijn voor zijn rekening neemt zal Bauer nog wel ‘gewoon’ bestaan. Winterland bewijst dat Sonja zich ook prima op eigen naam kan redden. De cd is de soundtrack bij de gelijknamige film van Dick Tuinder die het afgelopen Nederlands Filmfestival opende. Samen met Sonja schreef Dick ook teksten bij twee van de liedjes. De toon van Winterland is niet zo heel veel anders dan bij Bauer, met als grote verschil dat de elektronica van Bauer er wel behoorlijk ruw uit weggesneden is en Sonja blijkbaar orkestrale inspiratie opdeed bij het samenstellen van The Bauer Melody of 2006. Er zit namelijk flink wat fijn strijkerswerk en zoet blazerswerk in de liedjes verwerkt. Door die verschuiving komt Sonja in het vaarwater terecht waar iemand als Aimee Mann ronddobbert en daar hoor je mij niet over klagen.
mij=Mandibulate / Rough Trade & Basta / Excelsior / V2